Surrealistyczna, zmyślona opowieść w asyście całkiem prawdziwych wierszy to próba przyjrzenia się poetce, tak jak sama by tego chciała. Bez nadęcia, emfazy i sztucznej powagi.
Jest 3 października 1996, Dom Pracy Twórczej „Astoria”, Zakopane. Wisława Szymborska sama w pokoju, niczego nie podejrzewając, pisze wiersz. Dzwoni telefon. Pojawia się Kot. Poetka rozmawia z nim, ignorując natarczywy telefon. W końcu odbiera. Słucha, odkłada słuchawkę. (Dostała Nobla). Zamknięta w pokoju musi zmierzyć się z werdyktem, z przeznaczeniem, sławą i nieśmiertelnością. Ale Nobel to tylko pretekst do opowiedzenia czegoś więcej. O myślach Szymborskiej, uczuciach, pragnieniach, marzeniach, przyszłości i przeszłości. Pojawiają się postaci realne i nierealne. Student, w którym się kochała jako mała dziewczynka i opisała w wierszu „Śmiech”. Jest Kornel Filipowicz, Adam Włodek, Bohun, Andrzej Gołota, Nieujawniony Podmiot Liryczny z dość dziwną misją, no i powracający ciągle Kot.
- Obsada:
Agnieszka Przepiórska - Wisława Szymborska
Antoni Milancej - Kot, Paparazzi, Elvis, Student, Bohun, Wołodyjowski, Księgarz Polski, Podmiot liryczny, Głosy z radia, Kora, Strażak, Kulmowa, Gołota, Kornel, Włodek, Ojciec
- Autor: Piotr Rowicki
- Reżyseria: Anna Gryszkówna
- Scenografia: Andrzej Witkowski
- Muzyka: Michał Lamża
- Konsultacje merytoryczne: Michał Rusinek
- Inspicjent: Iwona Cieślik
- Producent: Bartosz Jelonek
