Tytułowy bohater dokonuje wyboru między obowiązkami wiejskiego życia rodzinnego a dawną swobodą życia w cygańskim taborze, między wierną i nieszczęśliwą żoną a wciąż kuszącą dawną kochanką. Pozornie to tylko banalna historia mezaliansu, porusza jednak również ważne i dziś kwestie różnic społecznych i nietolerancji. Manru, jedyne dzieło sceniczne w dorobku Ignacego Jana Paderewskiego, prezentuje Opera Krakowska.
Wzorując się na dramatach wagnerowskich, Paderewski przypisał swoim postaciom charakterystyczne motywy: w energicznej melodii zatrudnionego w kuźni Manru słychać uderzenia w kowadło, jego żonę Ulanę, którą z powodu małżeństwa z Cyganem odrzuciła matka i cała wiejska społeczność, symbolizuje smutna kantylena w niskich rejestrach. Urzekają motywy góralskie i cygańskie, a także symfoniczne (znów wagnerowskie!) potraktowanie orkiestry. Jak napisał pewien krytyk po pierwszym wykonaniu Manru w 1901 roku: „Paderewski posiada fantazję i temperament!”. (Barbara Skowrońska)
Ignacy Jan Paderewski Manru
Reżyseria: Laco Adamik
Kierownictwo muzyczne: Tomasz Tokarczyk
Scenografia i kostiumy: Milan David
Przygotowanie chóru: Jacek Mentel
