Konsekwentnie w ostatnich latach kolekcja MuFo uzupełniana jest o prace reprezentujące kobiecy punkt widzenia. W 2023 roku są to dzieła trzech wybitnych współczesnych polskich artystek: Zofii Kulik, Ireny Nawrot i Teresy Tyszkiewicz. Pomimo różnorodności formalnej ich twórczości zakupione prace tworzą spójną grupę, z jednej strony problematyzującą zagadnienia medialne, a z drugiej strony będącą wyrazem złożoności sfery ludzkiej egzystencji.
Zofia Kulik interesuje się uwikłaniem człowieka w systemy władzy. Początkowo analizowała zajmujące ją zagadnienia w ramach działań duetu artystycznego z ówczesnym partnerem, Przemysławem Kwiekiem, poszukując efemerycznej postaci sztuki, decydując się na opuszczenie bezpiecznej strefy zarezerwowanej dla sztuki i wchodząc w nieprzewidywalną i niejednokrotnie opresyjną codzienność. W późniejszym okresie już samodzielnej twórczości nie tylko otwarcie mówi o skomplikowanej sytuacji społecznej i kulturowej swojej płci, ale, co ważne, dokonuje aktu przejęcia kontroli oraz pozbawienia mężczyzny jego dotychczasowej siły sprawczej i uczynienia z niego biernego i estetycznego elementu ornamentalnej układanki.
Dla Ireny Nawrot najważniejszym obszarem analizy twórczej jest wpływ czynnika czasu na kondycję ludzką. Pole obserwacji najczęściej zawęża do siebie i najbliższych kobiet – córki Joanny i bliźniaczej siostry Anny. Istota ludzka jest dla artystki kruchym bytem, podporządkowanym prawom przemijania, włączonym w nieubłagany rytm: narodziny, dorastanie, starzenie się i śmierć. Irena Nawrot demaskuje sztuczność utrwalonych wyobrażeń o kobiecości i jednocześnie upomina się o prawo do niedoskonałości.
Najbardziej subiektywna i docierająca do najintymniejszych obszarów własnej kobiecości jest sztuka Teresy Tyszkiewicz. Początkowy okres jej twórczości to zmysłowe performensy dokamerowe, w czasie których artystka otulała się lub zanurzała w wacie, piórach lub ziarnach. Po wyjeździe Tyszkiewicz do Francji w 1982 roku te sensualne, przepojone erotyzmem rytuały ustąpiły miejsca brutalności działań ze szpilkami. Decydując się na gest wbijania ich w obrazy, artystka odcięła się od skojarzeń z łagodnością i delikatnością, które tradycyjnie utożsamiane są z kobietami. Uświadomiła, że przymiotami kobiecości są również agresja, ból, a także stawianie granic.
Co ważne, budowanie własnej tożsamości przez wszystkie trzy artystki związane jest silnie z poszukiwaniem oryginalnego języka artystycznego, adekwatnego do poruszanych treści i wynikającego z życiowego doświadczenia każdej z nich.
