Minęło ćwierć wieku, odkąd przyjechałem do Polski w 1995 roku, po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Tsukuba. Miałem wówczas 25 lat. Do Polski wysłała mnie organizacja JICA (Japan International Cooperation Agency) i tak przez trzy lata pracowałem jako wolontariusz w Myślenickim Domu Kultury. Potem jako stażysta studiowałem na Wydziale Konserwacji Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Miałem coraz więcej znajomych wokół siebie i przyzwyczaiłem się do życia w Krakowie. Jadłem polskie jedzenie, piłem polską wodę, oddychałem polskim powietrzem i rozmawiałem po polsku. I tak minęło kolejne 25 lat – w tym roku skończę 50. rok życia. Przyjechałem do Polski w wieku 25 lat, więc moje życie w Japonii i w Polsce jest już pół na pół.
Moje prace są namalowane temperą ze złoceniem na desce. Typowa europejska technika klasyczna. Używam europejskich płatków złota, ale moje zainteresowanie złotem pochodzi z dzieł japońskiej szkoły Rinpa, którą reprezentują między innymi Sōtatsu Tawaraya, Kōrin Ogata i Hōitsu Sakai. Chciałem, używając zachodnich technik klasycznych, stworzyć coś orientalnego, coś japońskiego, coś, co mam we krwi. Dlatego w moich pracach Polska(zachód) i Japonia(wschód) też są obecne pół na pół.
Kiedy byłem studentem w Japonii, interesowałem się sztuką współczesną, dlatego na moje prace miały wpływ dzieła współczesnych artystów japońskich i zagranicznych. Ale jednocześnie byłem zafascynowany pracami szkoły Rinpa, ukiyo-e, yamato-e, i te obrazy były zawsze w mojej głowie. W malarstwie europejskim stopniowo z biegiem czasu interesowały mnie dzieła włoskiego i niderlandzkiego renesansu, a także średniowieczne ikony. Dziś różne media i techniki mieszają się i przenikają. W teraźniejszym świecie, w którym postępuje digitalizacja, a obecność wszystkich rzeczy jest rozwodniona, chcę poświęcić trochę czasu na przyjrzenie się temu, co w dawnych czasach zostało starannie wykonane przez artystów, którzy mieli warsztat. W moich pracach życie w teraźniejszości i spoglądanie w przeszłość są obecne pół na pół. (Masakazu Miyanaga)
