Doktor Franz Stoedtner (1870–1945), historyk sztuki i wydawca, uważany jest za jednego z prekursorów fotografii dokumentalnej. W 1895 roku założył Institut für wissenschaftliche Projection w Berlinie, jedną z pierwszych komercyjnych instytucji, która rozpowszechniała fotografie w celach naukowych. Obrazy, sprzedawane w formie szklanych slajdów, szczególnym uznaniem cieszyły się jako pomoce dydaktyczne na niemieckich uczelniach.
Stoedtner podjął się przedsięwzięcia na niezwykłą jak na ówczesne czasy skalę – w jego archiwum znalazło się ponad dwieście tysięcy zdjęć. Przedstawiały one rozmaite zakątki świata i podzielone były na zestawy o różnorodnej tematyce: bliskie i dalekie kraje, historia sztuki, technika. Jeden z takich zestawów przedstawiał Japonię.
Fotografie wykonano na dwóch z czterech głównych wysp japońskich – Kiusiu i Honsiu, najprawdopodobniej na przełomie 1936 i 1937 roku. Ukazują one kraj siedemdziesiąt lat po epokowym wydarzeniu, jakim była restauracja Meiji: upadek wojskowego reżimu rodu Tokugawa i odzyskanie władzy przez cesarza, otwarcie zamkniętych przez ponad dwieście pięćdziesiąt lat granic i zderzenie z kulturą Zachodu – zetknięcie tego, co tradycyjne, z tym, co nowoczesne.
Lata, które nadeszły po epoce Meiji, upłynęły pod znakiem modernizacji kraju przeprowadzonej na niespotykaną wcześniej skalę. Dla Japonii był to czas wielkich społecznych napięć: prób pogodzenia rodzimych zwyczajów z tymi napływającymi z Zachodu, konieczność zredefiniowania własnej tożsamości i zajęcia stanowiska wobec zmieniającego się, niespokojnego świata. Lata dwudzieste i trzydzieste to także wstęp do nadzwyczajnej militaryzacji Japonii. I choć niewiele na to wskazuje – obiektyw skupia się na świętach, zwyczajach, pięknych widokach – zdjęcia przedstawiają kraj w przeddzień wojny.
