Kiedy w 1853 roku węgierski kupiec Miklós Zsolnay zakładał w Peczu niewielką manufakturę ceramiki, nie mógł przypuszczać, że na przełomie XIX i XX wieku firmowane jego nazwiskiem ceramiczne detale architektoniczne ozdobią najwspanialsze secesyjne gmachy aspirującego do roli metropolii Budapesztu, a rodzinna firma zasłynie nie tylko na terenie Austro-Węgier, ale w całej Europie.
Na tak spektakularny sukces złożyły się determinacja, zapobiegliwość i ciężka praca kilku pokoleń Zsolnayów, ich dbałość o wyrafinowane i zgodne z duchem czasu wzornictwo, współpraca z wybitnymi artystami i architektami, a także poszukiwanie nowych technologii. Najważniejszym wynalazkiem było opracowanie unikalnej techniki eozynowej nadającej kamionce charakterystyczny metaliczny odcień. Ceramika artystyczna, terakota i kafle z Peczu pokazywane były z sukcesami na wystawach światowych. Największy rozkwit porcelanowego imperium Zsolnayów to okres art nouveau, którego ukoronowaniem były złote i srebrne medale na wystawie w Paryżu w 1900 roku, gdzie podziwiano m.in. utrzymaną w stylistyce fin de siècle’u serię z motywem tulipana.
Na wystawie Zsolnay. Węgierska secesja w Międzynarodowym Centrum Kultury zaprezentowanych zostanie ponad 100 eksponatów. Obiekty dekoracyjne, a także rysunki i detale architektoniczne pochodzą ze zbudowanej na bazie rodzinnych zbiorów kolekcji Janus Pannonius Múzeum w Peczu. (Dorota Dziunikowska, miesięcznik „Karnet”)
