Spotkanie z Wojciechem Grabowskim, autorem książki Dizajn tamtych czasów.
Podobno istnieją dwa rodzaje ludzi: ci, którzy mówią, że "za komuny było lepiej", i ci, którzy najchętniej wykreśliliby z historii poprzedni ustrój. To tak w dużym uproszczeniu. Naprawdę bowiem istnieje też spora grupa tych, którzy za PRL-u nie żyli i ogólnie rzecz ujmując się z tego cieszą, ale jednocześnie coś ich ciągnie ku pojedynczym elementom estetyki lat minionych. Dla takich ludzi powstał Dizajn tamtych czasów Wojciecha Grabowskiego.
Nieduża, krótka książeczka Grabowskiego, specjalisty od sztuki, zawiera zbiór opowieści poświęconych charakterystycznym obiektom kultury materialnej z epoki Polski Ludowej. Kto z nas, nawet urodzonych po upadku Muru Berlińskiego, nie słyszał o motorowerze "Komar", o mikrusie i meduzie czy o telewizorze Belweder? PRL-owskie skrzynki na listy wciąż można znaleźć w wielu blokach (nawet tych zbudowanych już w latach dziewięćdziesiątych), a Osiedle Tysiąclecia stoi dziś jak kiedyś, tylko rzadziej wyłączają na nim prąd. Zbiór tekstów Grabowskiego opowiada o tym, co było i minęło, ale także o przedmiotach i miejscach, które wciąż bytują w polskiej świadomości. Opowieści autora trudno nazwać felietonami, należą raczej do rzadko uprawianego gatunku szkiców fizjologicznych - krótkich historii osnutych wokół konkretnego przedmiotu.
Poprzez rzecz Grabowski opowiada o czasach i ludziach. W każdym z tekstów obiekt jest tylko pretekstem do przedstawienia kawałka historii Polski Ludowej - zarówno w wymiarze ogólnym, jak i prywatnej historii zapamiętanej przez autora. Grabowski nie ubiera minionego ustroju w ładne słówka, pisze prosto, niekiedy potocznie, niekiedy z naturalistyczną wręcz dokładnością odzwierciedla zapamiętane z lat szczenięcych dialogi, ocierając się i o wulgarność. Ale dla tej książki to dobrze. Dizajn tamtych czasów jest wiernym i autentycznym świadectwem PRL-u widzianego oczami dziecka, nastolatka, młodego mężczyzny. Przeplata się perspektywa tamtego, dopiero wchodzącego w dorosłość autora, i autora współczesnego po latach analizującego i swoje wspomnienia, i kultowe obiekty Polski Ludowej.
(z recenzji Joanny Krystyny Radosz)
