Wystawa w Galerii DOmu Norymberskiego łączy inspirowane rodzinnymi fotografiami obrazy polskiego artysty z pracami niemickiego rzeźbiarza.
„Obejrzałam się podobno z ciekawości.
Ale prócz ciekawości mogłam mieć inne powody”.
Tak zaczyna się wiersz Wisławy Szymborskiej Żona Lota, w którym poetka rozważa przyczyny, dla których bohaterka biblijnej przypowieści nie posłuchała zakazu nie oglądania się za siebie podczas ucieczki z ogarniętej zagładą Sodomy. Czy dzisiaj potrzebne jest jeszcze komukolwiek takie ostrzeżenie? W codziennym pędzie raczej nie mamy czasu na oglądanie się za siebie, a jeśli już go znajdziemy to raczej na oglądanie siebie, tu i teraz, najchętniej na własnoręcznie wykonanych i natychmiast publikowanych zdjęciach. Chętnie też oglądamy się w lustrze, domowym lub wirtualnym, nieustannie kontrolując nasz starannie wykreowany wizerunek. Co więc poza ciekawością sprawia, że jeszcze czasami oglądamy się za siebie?
Na to pytanie stara się odpowiedzieć Sebastian Wywiórski w swoich, powstałych na podstawie rodzinnych fotografii, obrazach. Artysta – jak sam mówi – z setek zdjęć swojego dziadka wybrał tylko te, na których twarze znajdujących się na nich osób są nieczytelne. Prawie wszyscy, ci bliscy mu ludzie, stoją tyłem, czasem tylko zdają się obracać, ledwo kątem oka spoglądając za siebie. Na utrzymanych w szaro-sino-brunatnej kolorystyce obrazach postaci przypominają zastygłe posągi, które znieruchomiały pod spojrzeniem malarza. „Stoję na granicy dwóch światów, które nazwałem manualnym i digitalnym, – pisze o swojej twórczości Sebastian Wywiórski - oba determinowały i determinują mój sposób myślenia czy postrzegania. Oba pomagały i pomagają mi być. Oba niosły i niosą zagrożenia. Rzecz w tym, że nie chcę stracić dawnego zapachu rzeczywistości, a równocześnie nie chcę zamykać się na jej inną, nową konstrukcję, choć może ona wydawać się wyjałowiona z sensualności, merkantylna i za wszelką cenę konsumpcyjno – komfortowa. Może tak było zawsze, tylko, że teraz, spoglądając za siebie z punktu, w którym jestem, widać to bardzo wyraźnie.
Jeśli obejrzymy się za siebie z ciekawości, to z pewnością coś przykuje naszą uwagę. Uwagę niemieckiego rzeźbiarza przyciągają ludzie i ich groteskowo-surrealna ziemska egzystencja. Jego stojące, siedzące (czasami na inwalidzkim wózku), klęczące czy leżące figury zamknięte są w formie artystycznej konstelacji, z której wyzwolić je może tylko humor albo ironia. Są niemymi obserwatorami codziennego życia, toczącego się tuż obok w zastraszającym tempie. Stan, w jakim znajdują się jego obiekty, Uwe Schloen określa mianem „Vergletscherung (zlodowcowacenia)”. Powstaje on, według artysty, po zamrożeniu i utwardzeniu, oddając metaforycznie emocjonalność współczesnego człowieka. Ale te surowe i chropowate figury paradoksalnie zachęcają swoją lalkowo-posągową formą, aby się za nimi i wokół nich rozglądnąć, przystanąć, spokojnie pooddychać i chwilę pomyśleć.
Sebastian Wywiórski – urodzony 3 lipca 1974 roku w Krakowie. W latach 1996–2001 studiował na Wydziale malarstwa w pracowni prof. Sławomira Karpowicza w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, którą ukończył z wyróżnieniem. W 2010 roku uzyskał stopień doktora. Był stypendystą Prezydenta Miasta Krakowa oraz Fundacji „Grizella”. Zrealizował liczne wystawy indywidualne, między innymi w Krakowie, Warszawie, Berlinie, Frankfurcie, Poczdamie oraz brał udział w wielu wystawach zbiorowych w Polsce, Niemczech, Wielkiej Brytanii i Japonii. Od 2010 roku pracuje na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie.
Uwe Schloen – urodzony w 1958 roku w Kuhstedt w Dolnej Saksonii, w Niemczech. W latach 1984 – 87 studiował rzeźbę i malarstwo w Hamburgu. Od 1987 roku tworzy jako wolny artysta. Jest laureatem Nagrody Miasta Bremervörde, Fundacji Philipa Morrisa oraz Nagrody Jury podczas Salonu Wiosennego w Luksemburgu oraz stypendystą między innymi Fundacji Daniela Spoerri i Lukasa Cranacha. Od 2015 roku jest wykładowcą gościnnym w Tartu Art Academy w Estonii. Uczestniczył w wielu wystawach indywidualnych i grupowych w Niemczech, Szwajcarii, Polsce, Norwegii, Danii, Rosji oraz we Włoszech. Brał także udział w sympozjach i warsztatach artystycznych, a jego prace znajdują się w zbiorach publicznych w Niemczech i poza ich granicami.
