Wkrótce w Krakowie po raz kolejny będzie można zobaczyć słynną operę Giuseppe Verdiego Nabucco. Jest to nie lada okazja, bowiem właśnie w 2017 roku przypada 175. rocznica jej premiery.
W rolę tytułową wcieli się znany polskiej publiczności z koncertów Verdi Gala Giulio Boschetti, który cytując za krakowskim DolceSfogatoMagazine: „absolutnie podbił serca widowni. Boski Giulio! Śpiewak przystojny, charyzmatyczny, o niebywałym barytonowym głosie oraz niebanalnych umiejętnościach aktorskich”. W widowisku operowym obok Boschettiego w roli Abigail wystąpi Silvia Rampazzo. Towarzyszyć im będzie chór Opery Polskiej oraz Roncole Verdi Orchestra.
Scenografia przygotowana na potrzeby widowiska jest inspirowana starożytną Bramą Isztar, której charakterystyczną cechą jest ogromna feeria barw zastosowana w jej dekoracji. Jej uzupełnieniem będą nasycone kolorami stylizowane kostiumy. Całość wkomponowana w przestrzeń czterech przepięknych letnich teatrów, otoczonych soczystą zielenią, stanowić będzie niezapomniane wydarzenie artystyczne.
W Polsce Nabucco w produkcji Agencji Artystycznej Pro Musica wystawiane będzie już po raz czwarty, zaś od momentu premiery (31.10.1994 roku w Stuttgarcie) prezentowano ją już z wielkim powodzeniem na ponad 170 prestiżowych scenach, m. in.: Tonhalle w Zurychu, International Congress Center w Berlinie, Theatre d'Esche w Luksemburgu, Theatre de Beaulieu w Lozannie, Alte Oper we Frankfurcie.
Nabucco to trzecia opera Giuseppe Verdiego i pierwsza, która 29-letniemu wówczas geniuszowi, przyniosła sławę. Potęga dawnego Babilonu, upokorzenie Izraelitów, religijne uniesienia – wszystko to odzwierciedla monumentalna muzyka Giuseppe Verdiego. Opera ta, wystawiona po raz pierwszy w La Scali 9 marca 1842 roku, nie tylko okazała się triumfem Verdiego, ale zachęciła go do intensywnej pracy nad kolejnymi utworami i przyczyniła się do dalszego doskonalenia rzemiosła kompozytorskiego. Kolejne świetne opery i inne dzieła muzyczne, przyćmiły nieco pamięć o Nabucco w następnych latach, jednak piękno i przebojowość muzyki („Co numer, to szlagier” – miał podobno westchnąć stary inspicjent w jednym z teatrów), obroniły to wspaniałe dzieło przed zapomnieniem.
