Kolejną wystawą w Muzeum Narodowym w Krakowie, której patronuje Józef Czapski, jest prezentacja twórczości wybitnego krakowskiego artysty Stanisława Sobolewskiego. Tym, co łączy ich obu, jest umiejętność spojrzenia na sztukę przez pryzmat rozważań i refleksji teoretycznych oraz niezwykła umiejętność mówienia o niej i o jej sensie.
Wybór prac reprezentujących kilka cykli pozwala zaprosić widzów do oddania się takiej właśnie refleksji, wciągnąć w rozważania o sensie życia, jego kruchości i przemijalności. Co ciekawe, artysta pokazuje w nich człowieka, ale bez jego dosłownej obecności na płótnie. Widz zostaje jedynie z jego emocjami, strachami, nadziejami i z bezsilnością w poczuciu zagrożenia. Z lękiem o przyszłość czy smutkiem na wspomnienie przeszłości. W tym różnorodnym i wielowątkowym wyborze dzieł dominuje pustka i samotność, a także wszechogarniająca cisza. Widać w nich ślady ludzkiej obecności wycięte niejako z kadrów rzeczywistości. To krajobraz ludzkiej kondycji i człowieczeństwa ukazany z właściwej artyście eschatologicznej perspektywy.
Stanisław Sobolewski urodził się w 1952 roku w Krakowie. Studiował filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim (1971–1976) oraz malarstwo w ASP w Krakowie (1974–1979). Uzyskał dyplom w pracowni prof. Zbigniewa Grzybowskiego w 1979 roku. W roku akademickim 1989/1990 był stażystą w pracowni prof. Stefana Gierowskiego w ASP w Warszawie. Od 1979 roku jest zatrudniony w Uniwersytecie Pedagogicznym w Krakowie. Tytuł profesora sztuk plastycznych otrzymał w 2000 roku. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Uprawia malarstwo sztalugowe. Prace swe pokazywał na 24 wystawach indywidualnych i około 100 zbiorowych w kraju i za granicą.
