Wspólnota i samotność
Doświadczyły go dzieci z amerykańskich „sierocych pociągów” (ang. Orphan Trains), nieletnie ofiary wojen, których smutne losy ukazał Guy Croussy w powieści Bławatki, wreszcie – opuszczone i bezdomne dzieci wszystkich czasów. Sieroctwo stało się również tematem spektaklu Chór Sierot Teatru KTO.
Dziwny to jednak chór: nie śpiewa, nie mówi i nawet się nie uśmiecha. Najważniejszą rolę w spektaklu odgrywają bowiem ruch, gest i muzyka – aktorom od początku do końca przedstawienia towarzyszy Symfonia pieśni żałosnych Henryka Mikołaja Góreckiego, wyznaczając rytm opowieści trwającej tyle, ile sama kompozycja, czyli 52 minuty i 6 sekund. Tyle wystarczyło, by ukazać okrutne realia życia w sierocińcu, w którym poczucie wspólnoty ustępuje bezkresnej samotności.
(Justyna Skalska, miesięcznik „Karnet”)
Żadnej wdowy ani sieroty trapić nie będziecie.
(Księga Wyjścia, Rozdział 22)
Scenografia i kostiumy: Joanna Jaśko-Sroka
Konstrukcje i wykonanie scenografii: Pracownia Ślusarska Robert Calikowski
Ruch sceniczny: Eryk Makohon
Przygotowanie rytmiczne zespołu: Grzegorz Bauer
Muzyka: Henryk Mikołaj Górecki „III Symfonia”
Asystent reżysera: Monika Kozłowska
Scenariusz, opracowanie muzyczne, reżyseria: Jerzy Zoń
