Nowa seria prac Moniki Misztal zatytułowana „Ekologia wewnętrzna kobiety w XXI wieku” to piętnaście obrazów, w różnych formatach, skupionych na temacie przemocy wobec kobiet. Jednak nie tej twardej, jak bicie, czy gwałt, ale przemocy bardziej subtelnej, która objawia się w gestach, grymasie twarzy i pozornie neutralnych słowach. To przemoc na granicy tego co niechciane i tego, co ekscytujące i pożądane. Podobnie jak we wcześniejszej serii „Porno-erotyki” ukazującej zapełniające kadr obrazu rozmazane twarze kobiet w momencie ekstazy i uniesienia, „Ekologia wewnętrzna kobiety” pokazuje kobiety w relacji z męskim pożądaniem, która poza spełnieniem przynosi również upokorzenie i ból. (...)
Tytułowa ekologia wewnętrzna, to przywołująca Felixa Guattari’ego koncepcja ekologii jako ekozofii, całościowej filozofii obejmującej zarówno relacje człowieka w przyrodą, jak i relacje międzyludzkie i stosunek człowieka do siebie samego. „Ekologia – pisze artystka – to stawianie granic, mówienie stop destrukcyjnym zachowaniom, to nauka, tresura w postępowaniu, uwrażliwienie na czyjąś wrażliwość, nieoczywistą, ukrytą pod warstwami, pod powłoką. To nie branie, lecz dawanie, wspieranie, pielęgnowanie, żeby móc wzrastać, rozwijać się”. Dla Misztal, podobnie jak dla Guattari’ego nieekologiczność relacji dwojga ludzi jest pochodną rabunkowego stosunku człowieka do Ziemi, postawy, która przywiodła ludzkość na skraj kryzysu klimatycznego i zagłady człowieka jako gatunku. U jej podstawy leży konsumpcyjny stosunek człowieka do otoczenia – postawa, która bierze, nie dając nic w zamian i porzuca, kiedy nie ma już nic do zabrania. To świat, w którym miłość zastąpiona została seksem, a seks stał się niczym innym jak kolejną odmianą konsumpcji. (Magda Lipska)
Galeria czynna we wtorki od 13.00 do 16.00 oraz w czwartki od 12.00 do 17.00
