Proceder fałszowania monet jest równie stary jak i ich wynalezienie. Od początku ludzie starali się poprawić swój ekonomiczny byt poprzez tworzenie własnych pieniędzy, naruszając tym samym prawa ich oficjalnych emitentów.
Nie ustawał on mimo surowych kar przewidywanych dla fałszerzy, wśród których znajdowały się również wymyślne i mające odstraszyć naśladowców tortury. Fałszowanie monet od zawsze uznawano za jedno z najcięższych przestępstw, bo skierowane było przeciw władcy, państwu i jego mieszkańcom. Parali się nim ludzie ze wszystkich sfer, nie tylko ci wywodzący się ze środowisk przestępczych, ale także książęta, duchowni, bankierzy, mieszczanie, kupcy i zdesperowani biedacy. Często również władcy używali fałszywego pieniądza jako broni przeciw swoim wrogom. Do fałszerstw monet i banknotów wykonywanych na szkodę emitenta dołączyły te tworzone z myślą o kolekcjonerach, a ich liczba wzrastała wraz z popularyzacją zbierania numizmatów i co za tym idzie, wzrostem ich cen. Wraz z rozwojem wiedzy dalszemu udoskonaleniu podlegały i nadal podlegają metody ich fałszowania. Fałszywe pieniądze towarzyszą nam i dziś, choć czasami możemy nie wiedzieć, że weszliśmy w ich posiadanie, a następnie płacąc nimi stać się nieświadomymi ich dystrybutorami. Podobnie jest z fałszerstwami monet historycznych.
W kolekcji numizmatycznej przechowywanej w Muzeum im. Emeryka Hutten-Czapskiego, obok wybitnych dzieł bitych w szlachetnych kruszcach, licznych unikatów i znakomitych rzadkości, znajdują się także obiekty, które reprezentują ciemną stronę mennictwa i kolekcjonerstwa. Obecnie kolekcja monet fałszywych Gabinetu Numizmatycznego liczy niemal 7 tysięcy egzemplarzy i ciągle się powiększa. Na wystawie można zobaczyć wybór obiektów z tego zespołu od czasów antycznych po rok 1990, zarówno tych tworzonych ze szkodą dla emitenta, jak i na szkodę kolekcjonerów.
