Wystawa jest częścią szerszego projektu o nazwie „Bałkany – Skrzyżowanie Cywilizacji”. Zespół badaczy pod kierunkiem prof. Oliviera Scheffera z Sorbony pracował przez kilka lat nad projektem zainicjowanym przez Iwa Hadżimiszewa. Projekt „Bałkany – Skrzyżowanie Cywilizacji” finansowany jest przez holenderską fundację Horizon Foundation.
W trakcie realizacji projekt otrzymał również wsparcie Centrum Badań Słowiańskich i Bizantyjskich im. Iwana Dujczewa, Biblioteki Narodowej św. Cyryla i Metodego w Bułgarii oraz Biblioteki Narodowej w Belgradzie, a także muzeów historii i archeologii oraz archiwów publicznych w Albanii, Turcji, Grecji, Serbii, Rumunii i Republice Macedonii (BJRM). Długi okres czasu, z którego pochodzą wystawione rękopisy (obejmujący ponad tysiąc lat) z jednej strony pomaga zilustrować specyfikę kulturową regionu, który przejawia wyjątkowy, niezmienny szacunek dla odręcznie pisanych ksiąg, a z drugiej strony sprzyja współistnieniu różnych tradycji pisarskich i różnych języków, tj. greckiego, języków słowiańskich, ormiańskiego, tureckiego i żydowskiego.
Na Bałkanach, gdzie pamięć historyczna jest bardzo silna, wspomnienia pozostają długo żywe, emocje spowodowane przez dawne i niedawne wydarzenia są wciąż silne, a także obserwuje się trudną do wyjaśnienia tolerancję i kulturowe współistnienie narodów. Aby wyjaśnić to zjawisko historyczne i kulturowe, które może być trudne do zrozumienia dla kogoś z zewnątrz, musimy przypomnieć, że w tym regionie Europy granice między różnymi państwami nigdy nie były naturalne, rzeczywiste i sprawiedliwe. Nawet najmniejsze napięcie mogło spowodować konflikty oraz zburzenie tych kruchych mostów przyjaźni i dobrej woli zbudowanych w krótkich okresach pokojowego współistnienia.
Jednak pomimo tego, dominujące tło kulturowe – wspólna chrześcijańska tożsamość, która powstała w czasie najdłużej panującego imperium na świecie, tj. Imperium Bizantyjskiego - stanowi podstawę integracji różnych narodów zamieszkujących Bałkany. Jest to tożsamość, której forma i przesłania kulturowe przetrwały przez wieki i są nadal żywe, niezależnie od dynamiki wciąż zmieniających się tradycji etnicznych, wyznaniowych i kulturowych.
Model ten zawdzięcza swoją trwałość oraz stabilność utrzymującą się na przestrzeni stuleci głównie tradycji chrześcijańskiej – kodeksowi moralnemu, który jest jedyną możliwą prawdą wszechczasów, tzn. prawdą Słowa Bożego. Poszanowanie takiego modelu kulturowego, który jest zdefiniowany nie przez przypadek jako „oparty na tekście", wyjaśnia również niechęć Cerkwi Prawosławnej do rezygnacji z odręcznego pisania ksiąg liturgicznych – praktyka ta utrzymała się przez niemal pół tysiąclecia po tym, jak Gutenberg wynalazł druk (w 1454 r.).
