Zespół KURWS działa jak otwarty warsztat pracy, gdzie improwizacje przenikają się z kompozycjami. Za pomocą repetycji, rekombinacji, wariacji i kontrastów, igra z pamięcią i oczekiwaniami. Post punk, krautrock, rock in opposition, funk, no wave – sposoby grania, motywy, riffy, które słyszeliśmy nie jeden raz, zaprezentowane są w zupełnie innych kontekstach – tutaj są wypreparowane z oryginalnego otoczenia i użyte na nowy sposób. Poddane dekonstrukcji i swoistej destylacji.
Grają nieprzerwanie od dziesięciu lat. Mają na koncie prawie trzysta koncertów w całej Europie i nie tylko. W ramach zeszłorocznej trasy koncertowej przejechali vanem 11 tysięcy kilometrów przez całą Rosję, od Sankt Petersburga, przez Syberię aż do lśniącego w słońcu wybrzeża Władywostoku. Są najprawdopodobniej pierwszym polskim zespołem, który podjął się takiego wyzwania.
Zadebiutowali w 2011 roku albumem „Dziura w getcie” (Qulturap, Oficyna Biedota, Trująca Fala, Blinded), który doczekał się swojej amerykańskiej edycji nakładem Bat Shit Records. W 2014 roku nakładem Gusstaff Records ukazała się ich druga płyta „Wszystko co stałe rozpływa się w powietrzu”, która już kilka tygodni po premierze stała się płytą dnia w prestiżowej, nowojorskiej rozgłośni WFMU. Rok później jej winylowa edycja ukazała się pod szyldem holenderskiego Red Wig i francuskiego Gaffer Records. Ich ostatni album Alarm ukazał się kilka miesięcy temu także pod flagą Gustaff Records, a jego winylowa edycja wyszła w kooperacji Red Wig, francuskiego Mon Cul C’est Du Tofu? i włoskiego Jacob Records.
Kilka słów o najnowszej płycie:
Ewolucja? Rewolucja? Dewolucja? Nie ma pewności co do wektora muzyki Kurws. Droga od debiutanckiej „Dziury w Getcie” do „Alarmu” prowadzi od prymitywnego wyrafinowania ku wyrafinowanej prymitywności. To komiks, z którego wraz z każdą kolejną stronicą wymazywane są dymki, sprawiając, że dla jednych staje się on bardziej abstrakcyjny, a dla innych znacznie konkretniejszy. Ważniejsze od przynależności gatunkowej i czytelnych wyjaśnień są tu nerw, przygodowość oraz kontrolowana niestabilność kreski. To one dopowiadają resztę i kreują wyobrażenia. Kurws mówią niewiele, ale wieści ze świata wrzucają w tryby swojej maszynerii, zbudowanej z nerwów zrośniętych z instrumentami. W jednym geście odzwierciedlają rzeczywistość, rzucają jej wyzwanie i robią przed nią unik.„Alarm” to Kurws siłujący się ze swoimi ograniczeniami. To szpagaty w graniu asynchronicznym, w śrubowaniu cierpliwości i w organizowaniu ciszy. To wymyki z użyciem wielu planów, z nagrywaniem ścieżek na dyktafon kasetowy, z wykorzystaniem fizycznych upośledzeń taśmy. Kurws trenują się jednocześnie w komponowaniu, improwizowaniu oraz – co stosunkowo nowe - w zaklinaniu przypadku, ryzykownym wypadaniu ze struktur, umykaniu własnym przyzwyczajeniom. Tworzą, gubią i zacierają tropy. Czy można do tego materiału tańczyć? Oczywiście, choć nie będzie to już ani wspomnieniowy taniec z komuną, ani niezgrabny taniec z kolosem na glinianych nogach. Tym razem to już taniec na wulkanie.Pascal Quignard doszedł do wniosku, że dla słuchu sen nie istnieje. Z tego powodu rozmaite urządzenia budzące człowieka apelują właśnie do ucha. Wzrok można odwrócić lub zasłonić powiekami, ale słuchu nie można wyłączyć. Kurws tę bierność ucha maksymalnie wykorzystują, jednak na przekór zakodowanej w muzyce opresji. Stosują przemoc dźwiękową w służbie pokoju. Wytwarzają napięcie, które uwalnia i niweczy większe napięcia. Są jak ten bredzący na ulicy szaleniec, któremu wystarczy uważniej się przysłuchać, żeby rozpoznać w nim własne obawy, neurozy i frustracje. „Alarm” to alarmujący album na alarmujące czasy. Sami zdecydujecie, czy to alarm pożarowy, alarm nuklearny, a może tylko (i aż) zwykły alarm budzika.
(Karol Paczkowski)
