Akademia Górniczo-Hutnicza im. Stanisława Staszica w Krakowie to jedna z najlepszych i najbardziej renomowanych oraz nowoczesnych polskich uczelni, od lat zajmująca czołowe miejsca w rankingach szkół wyższych.
Starania o powołanie w Krakowie wyższej uczelni kształcącej inżynierów górników i hutników rozpoczęto jeszcze w czasach, gdy w miasto znajdowało się pod władzą Austriaków – cesarz Franciszek Józef I zatwierdził utworzenie wyższej szkoły górniczej w Krakowie. 31 maja 1913 roku. Niestety, wybuch I wojny światowej w 1914 roku uniemożliwił rozpoczęcie w październiku pierwszego roku akademickiego nowo otwartej uczelni. Urzędnik Magistratu, prawdopodobnie porządkując dokumenty, dopisał w rogu kartki na jednym z dokumentów: „Wskutek wybuchu wojny nie otwarto akademii górniczej, cała sprawa odroczona do spokojnych czasów, 21 marca 1915 r.”. Do pomysłu powrócono tuż po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i 8 kwietnia 1919 roku Rada Ministrów podjęła uchwałę o utworzeniu Akademii Górniczej w Krakowie, a 20 października 1919 roku Naczelnik Państwa Marszałek Józef Piłsudski dokonał uroczystego otwarcia Akademii Górniczej w auli Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czerwcu 1923 roku położony został kamień węgielny pod budowę siedziby głównej uczelni (dziś to jej gmach główny). Autorami projektu gmachu byli Sławomir Odrzywolski i Wacław Krzyżanowski. Uroczyste otwarcie miało miejsce w 1935 roku, choć prace trwały jeszcze trzy lata.
Uczelnia szybko osiągnęła wysoki poziom kształcenia, wchodząc do grona najlepszych europejskich szkół górniczychm, jednak jej rozwój przerwała II wojna światowa. W listopadzie 1939 roku 22 profesorów i docentów uczelni zostało deportowanych do niemieckich obozów koncentracyjnych Sachsenhausen-Oranienburg i Dachau w ramach „Sonderaktion Krakau”, a budynek główny przeszedł w ręce rządu Generalnego Gubernatorstwa. Wnętrza zostały zdewastowane, z dachu zrzucono rzeźbę Świętej Barbary, patronki górników.
W pierwszych miesiącach 1945 roku krakowska Akademia Górnicza była jedyną w kraju zorganizowaną uczelnią techniczną. Stała się także ośrodkiem pomocy dla innych polskich wyższych szkół technicznych (w jej murach narodziła się np. Politechnika Krakowska). Swoją dzisiejszą nazwę uzyskała w 1949 roku.
Dziś AGH to ogromny kompleks obiektów dydaktycznych, administracyjnych oraz o innym charakterze (w tym domów studenckich), które mieszczą się w rejonie Krakowa ograniczonym ulicami: Reymonta, Piastowską/Tokarskiego, Nawojki i Czarnowiejską oraz aleją Mickiewicza. Powierzchnia tego kampusu wynosi 38 hektarów. Budowę imponującego gmachu głównego przy alei Mickiewicza 30 rozpoczęto w czerwcu 1923 roku. Autorami projektu gmachu byli Sławomir Odrzywolski i Wacław Krzyżanowski. Uroczyste otwarcie miało miejsce w 1935 roku, choć prace trwały jeszcze trzy lata. Także w 1935 roku przy głównym wejściu stanęły rzeźby autorstwa Jana Raszki przedstawiające postaci górników i hutników. Duże wrażenie na odwiedzających robi również główny hol budynku z dwubiegowymi schodami i wewnętrznymi krużgankami. Znajdziemy tam liczne tablice upamiętniające ważne postacie dla historii uczelni (ich wykaz znajdziemy na stronie: https://www.agh.edu.pl/uczelnia/historia-i-tradycja/tablice-i-pomniki/), w A-0 mieści się także Muzeum Geologiczne AGH.
W 1999 roku na dachu gmachu gównego ponownie stanęła figura Świętej Barbary.
