Pierwsza w Krakowie świątynia inspirowana architekturą sakralną barokowego Rzymu, ze wspaniałą kamienną fasadą oraz świetnie zaprojektowaną kopułą, stanowi ważny element panoramy miasta.
W 2. połowie XVI wieku, po zakończeniu soboru trydenckiego, do Krakowa przybyli jezuici, przynosząc ze sobą idee kontrreformacji oraz nową, barokową wizję kościelnej architektury. Początkowo służył im skromny kościół św. Barbary, wkrótce jednak powstała idea budowy godniejszej świątyni. Aby jak najlepiej służyć wypełnianiu kontrreformacyjnej misji zakonu, miała ona stanąć w centrum miasta i zdominować urbanistyczne otoczenie. Udało się uzyskać finansowe wsparcie oddanego kwestiom wiary króla Zygmunta III Wazy i w latach 1597-1619 wzniesiono pierwszy w Polsce kościół barokowy. Projekt wzorowany był na macierzystej rzymskiej świątyni jezuitów Il Gesù uważanej za wzorcowe dzieło wczesnego baroku.
Budowa nie była łatwa: stawiane już mury zaczęły się rysować i trzeba je było rozebrać, aby pogłębić fundamenty. Dopiero trzeci zaangażowany architekt, Giovanni Trevano, zdołał odpowiednio skorygować projekt i sklepić kościół kopułą oraz postawić imponującą fasadę wyłożoną kamiennymi ciosami. Architektura wnętrza jest monumentalna, bardzo oszczędna, niemal surowa. Uwagę przyciąga przede wszystkim ołtarz główny z obrazem przedstawiającym wręczenie św. Piotrowi kluczy do Rzymu.
W krypcie pod prezbiterium spoczywa zmarły w 1612 roku jezuita Piotr Skarga – czołowy przedstawiciel kontrreformacji w Polsce, pisarz i nadworny kaznodzieja króla Zygmunta III Wazy. W 2012 roku, w 400. rocznicę śmierci księdza, w podziemiach kościoła otwarto pierwszą część Panteonu Narodowego. Jako pierwszy spoczął w nim w 2013 roku pisarz Sławomir Mrożek.
Zobacz także:
- ogrodzenie z późnobarokowymi posągami dwunastu apostołów (kopie)
- stiukowa dekoracja wnętrza autorstwa Jana Chrzciciela Falconiego
- w bębnie kopuły złocone posągi czterech Ewangelistów, dzieło Falconiego
Pokazy wahadła Foucaulta: cz. 10.00, 11.00, 12.00.
