Wystawa powstała jako efekt pracy doktorskiej, w której uzasadniono tezę, że „pozornie nieistotne rzeczy mogą stać się istotnym tworzywem dzieła sztuki”. Praca związana jest także z naturą jako źródłem inspiracji twórczej. W punkcie wyjścia nawiązuje do kultury Japonii, a zwłaszcza do kamiennych ogrodów zen, które tworzone są zgodnie z zasadą ukrytego piękna, zawartego w prostych, zdaje się nic nie znaczących formach.
Japońskie ogrody zen posługują się złożoną symboliką religijną powiązaną z przedstawieniami krajobrazu, którego elementy postrzegane są jako święte. Istotnym elementem tworzenia tych ogrodów jest umożliwienie kontemplacji natury, zbliżenie i zjednoczenie się z nią poprzez dostrzeżenie rzeczy ulotnych, przemijających, nietrwałych i powszednich takich, jak kwiaty wiśni, jesienne liście lub rosnący mech. Takie mało ważne drobiazgi zaczęto wykorzystywać jako podstawowy budulec ogrodu, trzeba być otwartym na dostrzeganie w przyrodzie zjawisk takich, jak ulotny ślad kropli w kałuży wody…
Podobne analogie opisano w przypadku ceremonii parzenia herbaty, poezji haiku, co wykorzystano w części praktycznej pracy oraz w związanym z nią opisem i autoanalizą prac malarskich. Zwrócono także uwagę i poddano wstępnemu analitycznemu opisowi wybrane przejawy ponadkulturowego charakteru wrażliwości artystycznej związanej z doświadczaniem pozornie nieistotnych elementów życia i natury. Wskazano, że taka ponadkulturowa wrażliwość jest jednym z fundamentalnych warunków odbioru i rozumienia dzieł sztuki powstałych w różnych okresach historycznych i miejscach.
Wystawa malarstwa połączona będzie z publiczną obroną rozprawy doktorskiej 6 czerwca 2017 o godzinie 10.00.
