„Człowiek” to jeden z nielicznych rzeczowników, który nie posiada liczby mnogiej. Liczby pojedynczej nie posiada rzeczownik „ludzie”, tzw. „plurale tantum”. Czy gramatyka skazuje nas na samotność? Może nie bez znaczenia… „samotność”, to kolejny rzeczownik, którego gramatyczną cechą jest pojedynczość...
Epidemia samotności, to punkt wyjścia do indywidualnych i osobistych poszukiwań trójki tancerzy, reprezentujących trzy różne pokolenia – współczesnych dwudziesto-, trzydziesto- i czterdziestoparolatków. Dla każdego z nich samotność oznacza już coś innego, mimo że podobnie zanurzona jest w ozięble metalicznej coraz bardziej wirtualnej codzienności. Samotność, to motyw – problem funkcjonujący w sferze życia człowieka od zawsze, zmienia się jednak jego forma. Przestaje dotyczyć już tylko osób porzuconych, nieśmiałych czy starych, przestaje występować chwilowo, staje się chroniczna, staje się wyborem. Twórcy spektaklu spojrzą na zagadnienie „samotności” przez pryzmat indywidualnych doświadczeń i odczuć, ale także poprzez kontekst innych tekstów kultury.
Choreografia i wykonanie: Paweł Łyskawa, Katarzyna Pawłowska, Eryk Makohon
Współpraca artystyczna: Ayrin Ersoz
Muzyka: Michał Paduch
Scenografia i światło Eryk Makohon
Video: Wojciech Mochniej
Producenci: Gdański Festiwal Tańca, Stowarzyszenie Krakowski Teatr Tańca
Spektakl powstał w ramach programu rezydencja/premiera 2017, organizowanego przez Gdański Festiwal Tańca.
