Prosta fasada i surowe, pozbawione ozdób wnętrze – ta krakowska świątynia skłania do zatopienia się w rozmyślaniach i modlitwie.
Wczesnobarokowy kościół powstał w XVII wieku dla zakonu karmelitanek bosych na miejscu dawniejszej, romańskiej świątyni. Jego niewielkie rozmiary to podobno wynik protestu sąsiadujących klarysek (osadzonych przy kościele św. Andrzeja), które obawiały się, że większa budowla przysłoni ich posesję.
Od początku XIX wieku świątynia pozostaje w rękach krakowskiej gminy ewangelicko-augsburskiej. Urządzenie kościoła, zgodnie z protestanckimi wymogami, jest bardzo skromne. Ozdobą ołtarza jest obraz Chrystus uciszający burzę autorstwa Henryka Siemiradzkiego, czołowego przedstawiciela akademizmu. Wysoko ponad ołtarzem umieszczono przeniesiony z poprzedniego kościoła gotycki krucyfiks (ok. 1380 roku, jeden z najstarszych wizerunków ukrzyżowanego Chrystusa w Krakowie), uchodzący za cudowny, bowiem zachowała się legenda, jakoby Chrystus miał przemówić do jednej z karmelitanek. Do świątyni prowadzi portal z wyrytą na nim łacińską inskrypcją Frustra vivit, qui nemini prodest (Na próżno żyje, kto nikomu nie przynosi pożytku).
